Afgelopen dinsdag was ik met een aantal vrienden naar het Science Café in Nijmegen. Eén van die vrienden was mijn Frietopia-collega teleiotes die besloot nog ergens een broodje falafel te gaan halen. Vanwege de praktische locatie tegenover Café van Buren werd het Istanbul Döner. Primair een döner/shoarma/falafelzaak, maar je kan er ook friet krijgen en aangezien ik hier nog nooit friet had gegeten besloot ik dat dan maar eens te gaan doen. Het werd een eenvoudig frietje zonder à €1,50.

Toen begon de ellende al. Bij het afrekenen bleek namelijk dat de man die onze bestelling opnam niet terug had van een tientje (voor een broodje falafel van €3,50). Dit had tot gevolg dat ik uiteindelijk zowel het frietje als het broodje falafel heb moeten betalen met muntgeld. Nou is dat allemaal ook geen ramp, maar het niet beschikbaar hebben van wisselgeld is toch een vorm van slechte service.

Tijdens het wachten waren wij verder nog getuige van diezelfde medewerker die een broodje shoarma voor een andere klant van tomaten en uien voorzag, maar vervolgens in opdracht van die klant de groenten weer terug in de koelbakken gooide. Nou heb ik niet zo héél veel verstand van hygiëne-richtlijnen voor horeca, maar het kwam op mij een beetje onsmakelijk over. Zeker als je die groenten (die in eerst in een vleesbroodje zaten) vervolgens in een falafelbroodje gooit en ze aan een veganist meegeeft.

Maar het ergste moet nog komen. Toen ik mijn frietje kreeg en onze groep het pand verliet kwam ik er achter dat de frieten in mijn bakje van erbarmelijke kwaliteit waren. Zo zaten er diverse frietjes tussen die na zes keer malen nog steeds dezelfde vorm hadden als daarvoor. Ze veerden terug en weigerden tussen mijn kiezen uit een te vallen. Alsof ze de friet van een rubberachtige substantie gemaakt hadden. Een waarschijnlijkere verklaring is dat het frituurvet ongeveer op kamertemperatuur was in plaats van de gebruikelijke 180°C. Op zoek naar lekkerdere frietjes heb ik het bakje nog leeggegeten, maar op een paar matig tot redelijke aardappelstaafjes na kwam ik niets fatsoenlijks tegen. Alleen maar meer rubber.

Waar veel mensen na zo'n ervaring toch wel teleurgesteld zouden zijn en als maatregel slechts kunnen besluiten nooit meer naar Istanbul Döner te gaan, ben ik als frietist in de positie om de frustratie van mij af te schrijven op dit blog en in de recensie in de database. Dat de score niet al te hoog uitpakt zal geen verrassing meer heten.

Nog een tip voor mensen die hier in de buurt zijn, even verderop in de straat zit Döner Kebab Nijmegen en dat vond ik zelf een veel positievere ervaring.

SPAM! SPAM! SPAM! Fries Tomato Eggs Fries en veel spam. Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben wordt het Frietopia-blog een beetje lastig gevallen door nare robots die niets anders te melden hebben dan saaie berichten over porno en viagrapillen. Houdt het blog in de gaten, want we zijn hard aan een mooi spamfilter aan het werken. Een filter dat berichten over illegale pillen, horloges en porno tegenhoudt, maar Uw zeer gewaardeerde mening over frietjes, snacks en cafetariæ gewoon doorlaat.

P.S. Als U nog een test wil houden om SPAM te testen bij de friet. Dan bent U van harte welkom want in de Frietopia-redactie kampen we met een groot tekort aan vleeseters.

Even wat berichtjes uit de branche. Het is juni, wat betekent dat er uit Malta nieuwe aardappelen geïmporteerd worden, maar ook in Duitsland zijn ze begonnen met de eerste vroege aardappelen uit de grond te halen. Vanwege het weer is dit wat later dan normaal, maar waarschijnlijk komt het allemaal wat goed (als het tenminste niet al te veel blijft/gaat regenen).

Verder is er een onderzoek uitgekomen van de Voedsel en Waren Autoriteit (VWA) dat ongeveer de helft van de door hun gecontroleerde horeca bedrijven vloeibaar frituurvet gebruiken. Dat kan dus nog wel een beetje beter, want dat is zo'n beetje evenveel als vorig jaar. Vloeibaar frituurvet is gezonder (en in de meeste gevallen ook nog beter voor het milieu) dan vast vet, dus hopelijk gaan nog meer bedrijven het gebruiken.

Tot slot nog iets opmerkelijks, het popinstituut heeft blijkbaar ook het concept Meet & Friet bedacht (of zouden ze het van ons geleend hebben? dan toch zonder het te vragen). Misschien moeten wij ook maar slagzin-wedstrijden gaan uitschrijven voor een Meet & Friet met ... uh ... ons? :)

Misschien niet helemaal nieuw, maar toch wel de moeite waard. Eind vorig jaar is op het Spaanse eiland [url=http://nl.wikipedia/org/wiki/Gran Canaria]Gran Canaria[/url] een aardappel van 48 kilo uit de grond getrokken. Een verbetering ten opzichte van het oude record met 10 kilogram. Daar steken de meeste aardappeltjes in Nederland toch maar magertjes tegen af. Stel je toch eens voor wat voor prachtige frieten je daar uit zou kunnen snijden, en hoe veel. 48 kilo verse, mooi gesneden en dan goed gebakken friet. Allememaggies, dat lijkt me wel wat, dat ga ik even aan de binnenkant van mijn ogen bekijken.

Zojuist heb ik in het kader van mijn avondeten weer eens een Theoburger gegeten, om precies te zijn de vegetarische variant (uiteraard).
Wat het is valt eigenlijk niet uit te leggen. Wat ik wel kan vertellen is dat het alleen te verkrijgen is bij Theo van Brenk in Nijmegen en dat je er soms €3,00 en soms €3,50 voor betaalt. Ook kan ik vertellen dat je na een Theoburger het gevoel hebt dat je een dag niet meer hoeft te eten, zeker als je er een frietje bij hebt genomen.
Ook kan ik vertellen dat de Theoburger, Theo zelf, de grote porties en de over het algemeen zéér behoorlijke friet voor mij en mijn studievrienden best een reden zijn om geregeld naar Theo te gaan, ook al ligt het niet helemaal op de route van universiteit naar stadscentrum. Theo en zijn burger spelen intussen een belangrijke rol in de folklore van mijn studievereniging en iedereen weet ook wat je bedoelt met "op naar Theo!" en "Theoburger doen!"

Natuurlijk bent u vast benieuwd geworden hoe zo'n Theoburger er nou uitziet, wat er op zit en hoe het smaakt. Er zitten dan twee dingen op. De eerste optie is zo snel mogelijk naar de Van Peltlaan (vlakbij de Radboud Universiteit) rijden of fietsen en het zelf proberen. Om eerlijk te zijn is dat ook de enige reële optie waarbij je de echte Theo-experience meemaakt. De andere optie is genoegen nemen met de poging tot beschrijving die ik toch nog even zal proberen te geven.

De Theoburger is een zacht broodje, met daarop een al dan niet vegetarische hamburger, een plak kaas, een gebakken ei, wat curry, gebakken uitjes, schijfjes tomaat, schijfjes komkommer en nog wat gemengde rauwkostsalade. Ik dénk dat dat alles is, maar goede kans dat ik nog iets vergeten ben. Het wordt geserveerd als een open broodje met de ene helft van de ingrediënten op de ene helft van het broodje en de andere helft (hoe verrassend) op de andere helft van het broodje. Om zo'n ding dan dicht te vouwen en te eten, dat is elke keer weer een nieuw avontuur. En voor dat avontuur doe je het. De smaak is opzich wel oké, maar een deel van de lol van de burger heb je toch door de onmogelijkheid om een broodje met zoveel beleg normaal te eten. Gelukkig wordt het broodje geleverd met bestek en een bordje, want anders zou de helft van je eten verloren gaan en dat is zonde. Ook zonde is het dat je zoals al eerder aangestipt na zo'n monster ongeveer 24 uur niets meer wil eten, want nu ik dit schrijf krijg ik, anderhalf uur na nuttiging, alweer ontzettende zin om zo'n monsterlijke caloriebom naar binnen te werken, terwijl ik ook best weet dat het zelfs mij niet zal lukken.